Стамілася сэрца. Спынілася.
Маленькі такі кулачок.
А колькі крывёй нахадзілася
Па цесных сцяжынах праток.
Такое не дзіва намарыць,
Каб гэтак, малечы, жывіць
Сто тысяч сцяжын-капіляраў,
Сто тысяч дарог для крыві.
За нейкае там паўхвіліны
Сцяжынкі усе аббяжыць,
Бо кожная клетка павінна
Жыць,
жыць,
жыць...
Стамілася сэрца. Досыць.
Замоўкла, як кінуты пуць.
А цела жывое просіць
Хоць кроплю крыві удыхнуць.
А новыя сэрцы, што з клеткі
Гадуюць у цемры ячэй,
Яшчэ пачуваюцца летка —
Банк сэрцаў пустуе яшчэ.
І толькі штучнае сэрца —
Самаробна-гулкі працяг —
І ў мёртвым старанна б’ецца,
Грымотна грукоча ў грудзях.
Здаецца, чуваць між абвалаў,
Чуваць — між лясоў, між муроў:
Яно як ні ў чым не бывала
Пампуе ў аорту кроў.
І нават сэрца жывое
Сціскаецца ў камячок —
Нібы чуе побач з сабою
Пластмасавы халадок.