Што з табой, свеце мой любы,—
Нашто ты гадуеш бяду?
Зубы скрыгочуць аб зубы,
Сэрцы на сэрцы ідуць.
Бачыш, як мятлушка б’ецца
На жудна-нейтроннай вярсце,
І часам напраўду здаецца,
Свеце, што ты звар’яцеў.
Стаім мы на ўздыбленай глебе,
Пад намі вулканіцца жвір.
Кажуць, чым горай, тым лепей,
Кажуць, вайна — гэта мір.
Не чуюць надзеі вушы,
І вочы не бачаць змен,
Нібы заблудзіліся душы
У лесе жалезным антэн.
Замежжа, Замор’е, Загінне...
Спыніце вашу гайню!
Хто любіць людзей, той павінен
Насмерць ненавідзець вайну.
Нараджаецца атамны вецер,
Ён хаты, бы гнёзды, змяце.
А ў гняздзе, што Зямлёй завецца,
Кормяць матулі дзяцей.
І рукі набраклі работай,
Сэрцы пульсуюць дабром...
Навошта ж атрутная слота,
Навошта ядзерны гром?!