Скульптуры пад кіслотнымі дажджамі
Растаюць, нібыта ледзяшы.
Хварэюць дрэвы, сцежкі, нават камні,
Хварэюць моры, акіяны самі,
І ў азёрах пуста — ні душы.
Ні рыбіны, ні водарасці — чыста.
У той вадзе жалеза растае,
Сталь раствараецца ў вадзе празрыстай,
І робіцца тут вусцішна-вятрыста,
Калі вятры шматаюць сон яе.
Не веру ні сірока, ні барэю —
На крылах іх хваробы шэры пыл.
Вятры хварэюць, воблакі хварэюць,
Хварэе снег і туманы старэюць,
Хварэюць васількі каля магіл.
І кроплі падаюць, бы яд, на нашы словы,
На каласы, зярняты, галаву,
На малако, што сабяруць каровы,
Якія ўпохапкі, уросіўшы галовы,
Скубуць ужо кіслотную траву.
Хварэюць і не ведаюць прычыны
Ні рэчкі, ні палеткі, ні бары.
І чалавек не зазнае спачыну,
Каб ад дажджоў кіслотных павучыны
Уратавацца. Хоць іх сам стварыў.