Кажуць, камп’ютэр усё ведае. Кажуць, камп’ютэр усё разумее. Болей і лепей за чалавека. І раптам гэтая істота з адной толькі галавы, гэты мудры мозг спытаўся: «Што значыць хвалявацца? Ці не адно гэта і тое ж, што падымаць хвалі?»
Не, памыляешся, мой дружа,—
Няма нідзе ніякіх хваль,
А ты хвалюешся задужа,
А ты гайдаешся амаль.
Нахопіць дзіўнае трымценне,
Заб’ецца сэрца, нібы птах.
Злуеш на ўзнёслае імгненне,
На свой незразумелы страх.
З якой, не ведаеш, нагоды
Ты непакоішся тады:
Ці ў прадчуванні насалоды,
Ці ад няўхільнасці бяды.
Ты дакранешся да каханай,
І хваляванне — нібы ток...
Хвалюе кожны новы ранак,
Паветра пругкага глыток.
І лес хвалюе, луг хвалюе,
Хвалюе возера, рака.
Хвалюе ўсё:
як воўк палюе
І як палююць на ваўка.
Хто не хвалюецца, тым можна
Усёй душой паспагадаць.
Ты сам хвалюешся трывожна,
А хваль, як бачыш, не відаць.
І яшчэ ён спытаўся: «Ці значыць слова «нічога» лічбу «нуль»?»
Ну як, мой дружа, растлумачыць
Зямною моваю людзей,
Што лічба «нуль» дакладна значыць
І як між нас сябе вядзе?
Звычайна нуль — як дзірка ў плоце,
Але трымайцеся, калі
К адзінцы хітранька падкоцяць
Такія два ці тры нулі.
Не дай ты Бог — якая пыха!
Нос не дастанеш качаргой.
Ужо не коціцца — паціху
Нясе жывот, як гонар, свой.
І не руплівец, не работнік,
А горда высіць галаву.
Нулі бываюць, што як сотні,
А то і тысячы жывуць.
Ці зразумеў ты што, мой дружа?
Чаму зняможана сапеш?
Над намі тыя словы кружаць,
Што не адкрыюцца табе.
І ты няўцямна будзеш зіркаць,
Па схеме хуценька пятляць...
І што такое «ў плоце дзірка»
Зноў давядзецца высвятляць.
Не, мусіць, нельга перайначыць
Нам, людзям, розуму твайго...
Ты зноў пытаешся, што значыць
«Дастаць да носа качаргой»!
А ён, лыпнуўшы лямпачкаю, яшчэ раз пацікавіўся: «Ці не азначае слова «холадна» тэмпературу ніжэй нуля?»
Як зноў жа лёгка памыліцца,
Жалезнаплечы браце мой!
І вельмі шчыра памаліцца
Недакладнасці самой.
Не лыпай зноў здзіўлёна вокам —
Няма шматмернасці мяжы.
Бывае, летам смажыць спёка,
А ты ад холаду дрыжыш.
Калі прыгледзецца цвяроза,
Бывае ўсё наадварот:
Трашчаць калядныя марозы,
А з цябе ліецца пот.
Хоць сам ты сталы па узросту,
Душа ж —
нібыта ў немаўля.
Як табе ўсё здаецца проста:
Вышэй нуля, ніжэй нуля.
Вы дужа дзіўныя, машыны!
І абыякія.
Па вас
І вусны любае жанчыны
Для ежы створаны якраз.
Няма ад гэтага лячэння,
Хоць вам і множацца гады.
Для вас і людзі —
спалучэнне
Бялкоў, жалеза і вады.
Душа не паддаецца лекам,
Душу найлепш адразу мець.
Стаць, мусіць, трэба чалавекам,
Каб так, як мы,
ўсё разумець.