Трывогі свету нам не заглушыць:
Забойцы-хвалі кружаць ля Бермудаў,
І голас шторму неадольным жудам
Халодна разрастаецца ў душы.
І варта толькі пустку ўзварушыць —
Пяскі Сахары, зыбкія прыблуды,
Засмоктваюць, нібы дрыгва, вярблюдаў —
І тут віхрам, як груганам, кружыць.
Пасля любві — рэальнасць зноў чакае:
Сланы і зебры на зямлі знікаюць
І з мора выкідаюцца кіты.
Мы жыць чужымі бедамі павінны.
Ці чуеш, недзе ўскрыкнула жанчына,
Шчаслівая такая ж, як і ты?