Ты хіба яго не стрэціў?
Ён жа толькі што праходзіў,
Шэрай світкай, нібы вецер,
Атрасаў расу ў гародзе.
Запрагаў каня ў калёсы
І кляпаў касу вясёла,
Па ваду спяшаўся босы —
Журавель рыпеў, што кола.
Падымаў кароў, цялушак,
Выганяў іх, рупны, ў поле;
І ў шпакоўні сам да птушак,
Каб збудзіць іх, шкробся голлем.
Пасабраў ён зоркі ў торбу,
Дзе было з цыбуляй сала,
Стуль жа выцяг сонца горбу,
Што на хлебе спачывала.
Ты хіба яго не стрэціў?
Ён жа толькі што праходзіў.
Ў шэрай світцы, нібы вецер,
Летні ранак дзень прыводзіў...