Ты ласкі прагнеш, нібыта дзіця:
І радуешся шчыра і злуешся,
І плачаш адначасна і смяешся
Ад лішку чысціні і пачуцця.
Мы удваіх. Кудысьці у прасцяг
Імчыць Зямля нас нестрымана. Цешся,
Што мы адны на гэтых дзіўных сцежках,
Адны у непрадбачаных гасцях.
Ніхто нашу самоту не спагудзіць,
Уцёкі нашы зразумеюць людзі,
Разгледзеўшы і зблізку і здаля.
Ты чуеш космасу халоднага павевы?
Ляціць няўмольна некуды Зямля —
У самы знак задыякальны Дзевы.