Ты паплач, каханая, адкрыта,
Я цябе, тужлівую, прашу,
Бо слёзы супакойваюць душу
Ад усяго, што цяжка перажыта.
Нам трэба зноў араць і сеяць жыта,
І я табе, заплаканай, кажу:
Ты ведаеш, і я ў сабе нашу
Слёз і надзей няспраўджаных набытак.
І ты сябе ніколькі не няволь —
Хай са слязьмі выходзіць вечны боль:
Яшчэ чысцейшай зробіцца крыніца!
Надзею і праз слёзы прытулі,
Каб зноўку ад нягодаў абудзіцца
Для радасці ўрачыстай на зямлі.