Ты ўсё сцябаеш пугаю каня,
Настойліва драцянаю сцябаеш.
Сядзіш у скасабочаных санях,
А пад табой гудзе трава густая.
Прайшла зіма, сквітнелася вясна,
І лета ператравілася недзе.
Ты ж паганяеш коніка без сна —
Табе здаецца, што усё ты едзеш.
Рытмічна так сцябаеш па зямлі,
І нокаеш, і тузаеш за лейцы.
Не бачыш, што яны зусім згнілі
І сані ўжо даўно стаяць на месцы.
Здох конь даўно. Ад воўчага выцця.
Ваўкі аб’елі косці ўсе як маеш.
А ты сцябаеш па яго касцях,
А ты па духу конскаму сцябаеш.
Табе праграма пэўнаю была:
Сцябаеш — значыць, у пункт А прыбудзеш...
Мой мілы робат! Быццам бы са зла
З цябе знарок пажартавалі людзі.
І ты сцябаеш не каня, сябе —
Каня свайго ніколі ўжо не згледзіш...
Як звыш праграмы мне шапнуць табе,
Што ты ў пункт А ніколі не прыедзеш.