У няпростым гэтым свеце
Лад такі нязвыклы нам:
Спіцца соладка,
як дзецям,
Усяму-ўсяму спрытна.
Спяць лісулі-задавайкі,
Дрэвы спяць і песні спяць.
Нават пуджаныя зайкі
Спяць, што й стрэлам не падняць.
Спяць вавёркі-варушынкі —
Не ўзнімаюць галавы;
Нібы ў небе аблачынкі,
Спяць пушынкі ля травы.
Спяць шакалы-завывалы —
Не скуголяць між сабой;
Пахавалі змеі джалы,
Спяць, скруціўшыся ў сувой.
Мішка выпусціў гармонік —
Спіць...
А побач — дрэмле ўдаў.
І ў даверы грыву конік
На клыкі ваўку паклаў.
Цягніку дарога сніцца,
Трактар неба не капціць...
Нават побач,
на масніцы,
Цёплай плямкай сонца спіць.
Вее гэтакім даверам,
Першабытным гэткім сном.
І не рыпнуць дзверы зверам,
Дзень не ўскрыкне пад акном.
І ніхто не абзавецца.
Цацкі спяць. Спіць цішыня.
Будуць спаць, пакуль прачнецца
Гаспадар іх — хлапчаня.
Вось тады — гайда не тая:
Ранак грымне у дуду.
Зноў машыны загукаюць,
Паравозы загудуць...
І ўсё будзе як у жыцці.