У садзе,
Нібы ўкапаны,
Садоўнік стаіць на нагах драўляных.
Здаецца,
Дрэўцы,
Што чалавека трымаюць,
Зноў прыжыліся — карэнне пускаюць.
Ля іх зямля —
Аж варушыцца:
То карэнне шукае сок —
Так малое шукае матчын сасок...
І здаецца,
Што зараз распусцяцца,
Разбуджаныя невядомай трывогаю,
Чалавечыя ногі,
Драўляныя ногі...