У траве пажухлай і счарнелай
Я знайшоў, нібы зялёны промень,
Летнюю травінку, што глядзела
На мае сагрэтыя далоні;
Як дзіця, прасілася на рукі
І аб пальцы цёрлася ў даверы.
Мне яе хацелася адхукаць
Ад дажджын цяжкіх, халодна-шэрых.
Бо навокал вецер шорстка шастаў,
І зямля лядзела ўвачавідкі,
А на ёй, халоднай і лабастай,
Аж святліўся промень гэты кідкі.
Асвятліла ярка наваколле
Полымя зялёнага успышка.
І здалося: адрастае голле,
Зноў лісты варушацца ў пупышках.
Нібы лета абагрэла далі,
Зноў буслоў дачуўся звонкі клёкат.
І здалося: разам заспявалі
Тыя птушкі, што ўжо так далёка.
Але гэта — толькі на хвіліну.
Зноў пры мне асенішча глухая.
Зноў гляджу на летнюю травіну,
Што пчалы настойліва чакае.
Знаў — над ёй сняжынкі будуць віцца.
Мне яе, пазяблай, было шкода...
Я — дзівак. А мо то асалода
Не ў пару вось гэтак нарадзіцца?!
І ў траве пажухлай, пачарнелай
Светла ззяць, нібы зялёны промень.
На зямлі халоднай і скалелай
Грэць чыесьці змёрзлыя далоні.