Учора — не маё: яно ў чужых руках,
І сёння — не маё: мільгне і стане ўчора.
А заўтра, што здалёк крыляе, нібы птах,—
Маё. Мне з ім дзяліць і радасці, і гора.
І што было — прайшло. Што будзе — то міне.
Так дзень за днём знікаць у вечнасць мусяць.
Чым, хуткакрылы птах, парадуеш мяне,
Што прынясеш мне ў дзюбе на спакусу?
Ну дзе ж ты, Заўтра?! Хораша чакаць
Твайго, асветленага мараю, світання!
Бо кожнаму, як сябрава рука,
Заўсёднае на заўтра спадзяванне.