А ты ўсміхніся радасна-журботна,
Здымі цяжар і з сэрца і з душы,
Аб вусны маю стому патушы —
Як я пазнаю дотык іх ласкотны!
Быў дзень цяжкі, быў дзень завельмі слотны,
У сэрцы панамёрзлі ледзяшы.
Адхукай іх, мяне разварушы,
Каб я наноў зрабіўся бесклапотны.
Што я кажу! Прашу ў цябе спагады,
Хоць ты сама ішла праз тыя ж звады,
Трымцела на усіх вятрах жыцця.
І я якраз далонямі сваімі
Цябе адаграваць заўжды павінен —
Ты ласкі прагнеш, нібыта дзіця.