Дарогу забівае чыхаўка
Ад пылу,
Што ўзнімаюць босыя ногі бежанцаў:
Старэчыя — у пухлінах,
Жаночыя — у ранах,
Дзіцячыя — у крыві...
Яна з першых дзён аглухла
Ад гэткага ляскату колаў
І адчайнага ляманту
І чуе цяпер толькі адзін дзіцячы крык,
Адзін крык:
— Хачу есці!
— Хачу піць!
— Хачу пасядзець!
Дарозе цяжка.
Яна выгінаецца, выкручваецца, уецца:
То так дапаўзе да рэчкі,
Што з берага можна ўхапіць кроплю вады
жаданай,
То ўбачыць на небасхіле маленькую
дажджавую хмарку —
і да яе
да яе,
да яе...
То зверне ў лес,
У цянёк,
Пад вялікі зялёны парасон,
То здалёк убачыць крамяны баравічок —
і да яго,
да яго,
да яго...
То ўпрэцца раптам у чырвоны куст малінніку...
Ешце, дзеці... Ешце...
Дарога гэтак стараецца.
Для вашых шчаслівых сноў,
Перарваных вайною
На самым цікавым месцы...