Вада — бясколерная, празрыстая вадкасць без паху і смаку.
З даведнікаў
Хто сказаў — вада без паху?
Хто сказаў — вада без смаку?
Той, відаць, не смяг у спёку
І ад смагі ў суш не млеў.
Той, відаць, вадой не трызніў,
Не хапаў яе у жмені —
Калі боязна рассыпаць
Нават кропельку ў траву.
Той не мроіў ёй — да тлуму,
І не прагнуў — да трымцення,
Калі п’еш, і ўсё, здаецца,
Не спатолішся ніяк.
Той, відаць, не поўз пустыняй,
Не ўсыхаў у акіяне,
Калі пахі ўсе і смакі —
У глытку пітной вады.
У глытку, што як дажджынка,
У глытку, што як расіна,
На лістку, бы на далоні,
Гэтак зманліва дрыжыць.
І ўжо ў гэтай нават кроплі —
Усе колеры вясёлкі.
Хто ж яе знаў бескалёрнай?
Божа мой, які дзівак?!
Хто ваду наспех пакрыўдзіў,
Хто ваду спрытна абразіў?
Хто сказаць мог так будзённа
Пра таемнасць — пра ваду?..
Веру я: і ён, сасмаглы,
Толькі ўбачыўшы расіну,
Закрычыць, бы звар’яцелы,
З дзікай радасці:
— Ва-да-а!