Выйдуць з лодкі вайдэлоткі,
Пойдуць сена варушыць,
Тыя самыя малодкі,
Што умелі мудра жыць.
Што ў хароміне Праўрымы
Вечны цеплілі агонь,
Каб ён вуснамі сваімі
Лашчыў кожную далонь.
Што ахвярніцы займалі
Чыстай памяццю сваёй
І што песнямі трымалі
Сувязь з роднаю зямлёй...
Як сучасна хусткі свецяць
Між абрэджаных дубоў.
Як ім хораша у леце,
Іх вянкам вакол галоў.
Мы глядзім, нібыта продкі,
І ўжо верым пакрысе,
Што з Багамі вайдэлоткі
Танцавалі па расе.
Ведаў іх у твар, напэўна,
І вярхоўны жрэц — Крывіч.
Ведаў іхні голас спеўны,
Што лагодзіцца ў крыві.
З імі раіліся, мусіць,
Ваяры і вадары,
Як нам жыць на Беларусі,
Як спяваць і гаварыць.
І ў свяцілішчах, здаецца,
Прысак даўні не ачах.
Песні, што трымцелі ў сэрцы,
На лугах усё гучаць...
Зноў паселі ў свае лодкі,
Адплываюць з астраўка...
Хіба ж гэта вайдэлоткі?
Бабы з граблямі ў руках!