Неспакойны за кратамі сон,
Бо і тут сніцца вязню няволя.
А трывожны,
трывожны звон
Не сціхае і ў клетцы ніколі —
Неспакойны за кратамі сон.
Гэты звон аддзяліў яго
Ад далёкага,
лёгкага неба,
Ад паветра, ад ветру таго,
Які яму вельмі трэба.
Гэты звон аддзяліў яго.
Адмыкае наглядчык турму:
Навакола стаіць такі скрогат.
Спрабаваў перапець.
Але ўбачыў:
яму
Не асіліць шуму такога.
Адмыкае наглядчык турму.
Прыадчынены дзверы крыху —
Абы толькі пралезла міска.
Вязень бачыць чужую руку —
Валасатую, пульхную —
зблізку:
Прыадчынены дзверы крыху.
Зненавідная гэта рука
Потым ставіць з вадою шклянку...
О, ён лепей напіўся б з лістка
На сваёй
абжытай палянцы.
Зненавідная ты, рука!
І вязень,
нібы сапраўдны герой,
На руку кідаецца ў клетцы,
Сабраўшы ўвесь смутак па волі свой,
Не сцярпеўшы абразы даўняй такой...
— Гляньце, гляньце,—
наш дроздзік дзяўбецца!
Зноў зачынена моцна турма —
Хіба краты дзюбай зламаеш!
А ў яго,
апроч песні, нічога няма,
Апроч крыл,
ён нічога не мае,
І зачынена моцна турма.