Вецер блукаў па садзе,
П’яны вясною роснай,
Вецер пупышку пагладзіў —
Стала пупышцы млосна.
Лопнула ўраз пупышка
Ад маладое сілы.
Светла ды боязна крышку —
Сонца не асляпіла б.
Травы пачулі шорах,
Іх узяла цікавасць:
Ціха паднялі ўгору
Покрыў старой атавы.
Убачыць травінкам трэба,
Чаму гэтак сёння ярка...
Дзівіцца ў чыстым небе
З дожджыкам цёплым хмарка.
Што там з зямлёю стала,
Што гэта там за гукі?
Хмара ў разведку паслала
Дожджык,
На ногі хуткі.
Дожджык паволі агледзеў
Кожны лісток, травінку,
Нават убачыў недзе
Сіняй пралескі хусцінку.
Бліснуў расой на голлі
Калакалушным, язмінным;
Дождж выпіў цяпла даволі,
Потым зямлю пакінуў.
І заспяшаўся на неба,
Каб папярэдзіць хмару:
Снегу страсаць не трэба —
Вясна на зямлі гаспадарыць!