З роду я хлебасеяў —
Сэрца ў ніве ўрасіў.
Я і сеяў, і веяў,
І араў, і касіў.
Сын нязводных ратаяў,
Унук жніва і сяўбы.
Пашанота святая
Стуль да ўсходаў любых.
Праўнук поля, што струніць
Рупна дзеда саха,
Я дажджу прасіў руні,
Сонца ніве благаў.
Спадкаемец зярнятам,
Пераемнік вазоў.
Для мяне было святам
Жыць паміж каласоў.
Там, дзе хлеб шанавалі,
Бы зямлю, я сталеў,
Дзе раллю цалавалі,
Быццам хлеб на стале.
Родзіч даўні палеткам,
І сярпам, і плугам.
За сяброў былі кветкі
Маім босым лугам.
Як дзіця — роднай хаце,
Жыту — крэўны сваяк.
І ў зярняці, бы ў маці,
Грэшны, верую я!