Заходзіць яблык —
Чырвоны і вялікі, быццам сонца ў садзе заходзіць.
Усё ніжэй і ніжэй
Згінае ён галіну, якая трымала яго ў самым зеніце.
Усё хутчэй і хутчэй
Коціцца ён па зялёным небасхіле дрэва.
Заходзіць яблык...
І трава — гарызонт ягоны — становіцца гэткаю
блізкай...
Падстаўце рукі!
І ў іх скоціцца, апёкшы далоні, гэтае спелае сонца.
Глядзіце не апячыцеся,
Калі пырскі, як промні ля сонца, навокал яблыка
ўспыхнуць.
Засмяглымі вуснамі
Прагна лавіце промні — гэты дарунак зямлі і неба.
А калі падужэеце,
Выпіўшы ўвесь круглабокі кубак, да краёў
напоўнены промнямі,
Закасвайце рукавы
І рабіце гняздо ўтульнае пад наступныя,
большыя сонцы.
Няхай узыходзяць новыя яблыкі!