Плытчэюць крыўды і плёткі,
Глыбініць песня жывая.
А, чуеце, здорова ўсё-ткі,
Калі жанчына спявае.
Не плача і не смуткуе,
Не сварыцца і не рыдае...
Сама для сябе такую
Ціхую песню спявае!
Значыць, усё ідзе ладам
І ў хаце, і ў цэлым свеце:
Няма дзе прыткнуцца звадам,
Няма дзе бядзе прысесці.
Сям’ю мінаюць хваробы,
І родзіць, бы лес той, жыта.
Соладка спіць круталобы
Сынок, накормлены сыта.
Значыць, і дом іх дыхтоўны,
Абмінулі каханне марозы;
Значыць, і муж цудоўны,
Прыходзіць дамоў цвярозы.
І ў самой удаецца работа...
Ціхата навакола такая!
Злагада ў чалавечых сотах.
Мір. Ні ў кога ніхто не страляе.
Ад кахання — ну тая ж дзяўчынка:
Цесна ў сэрцы і бэзу, і маю.
А на вуснах — быццам пушынка:
Кахаю,
кахаю,
кахаю...
Для песні трэба прычына,
Для песні трэба нямала...
Шануйма ж гэтак жанчыну,
Каб яна і ў будні спявала!