Мы ляжым, скінуўшы стому, і глядзім, як бярозы наліваюцца духмяным салодкім сокам. Галінкі расчыняюць кулачкі-пупышкі, і адтуль выпстрыкваюць вясёлыя лісточкі — дальбог, гэта можна заўважыць, калі паляжаць хоць бы гадзіну... Толькі адна бяроза стаіць панурая.
— Бач, памірае,— задуменна кажа Яўхім.— У сухоты ўвагналі...
Я жахнуўся, глянуўшы ўгару. На плячах бярозы зялёнымі шапкамі гарэла ўчэпістае, настырнае стварэнне.
— У нас байка ходзіць пра амялу,— працягвае стары ляснік.— Бог не надзяліў яе ростам. Ды рашыла ўсё ж амяла паказаць сябе, з вышыні на другіх глянуць. І кажа бярозе: «Пусці на вершаліну. На адзін дзень пусці». Тая, ведама, добрай натуры, дазволіла... З тае пары і жыве амяла ў падсуседзях, на чужым хлебе пасецца...
Яўхім сярдзіта плюнуў і змоўк.
...Такое бывае не толькі з дрэвамі.