На яблыні толькі дзе-нідзе трапеча пачарнелы лісток ды на самай верхавінцы сядзіць залётным снегіром адзінокі яблык. Усе — і бацька, і маці, і Юлька — глядзяць на тое дзіва з нейкай адкрытай павагай, нібы ганарацца яго такой незвычайнай вытрымкай. Бацька ўжо каторую раніцу падыходзіць да яблыні і цікавіцца: а ці не надакучыла вісець таму снегіру?..
Увесь выгляд яблыка гаворыць, што не. Ад расы і начной прахалоды раздабрэў, разрумяніўся яшчэ болей. Вось-вось стрэліць сокам і расколецца напалам. Але нават каб і дакрануўся рукою, ён усяго што зрабіў бы — смачна рыпнуў...
— Ну, то павісі яшчэ, павісі! — гаворыць бацька і адыходзіць ад яблыні.
Так паўтараецца мо з тыдзень. І хоць з каморкі праз няшчыльныя дзверы дразняць пахам крамяныя антоны, Юлька не бяжыць туды ласавацца. Аскоміна даўно! Яе вабіць той, адзінокі, яблык, і яна чакае — не дачакаецца, калі бацька нарэшце спора яго. Маці не-не ды і скажа:
— Пакінь мучыць дзеўчыну! Ды і мароз прыхапіць можа...
— Не прыхопіць! — супакойвае бацька і дадае: — У нядзелю спорам!..
У нядзелю яны падымаюцца раней звычайнага. Пакуль бацька шукае за хлеўчуком тычку, Юлька стаіць пад яблыняй і ў чаканні незвычайнага трымае напагатове прыпол фартушка. Нарэшце танчэйшы канец тычкі асцярожна дакранаецца да галінкі і паволі паўзе да таго месца, дзе вісіць запаветны яблык. Штуршок — і тое дзіва каменем ляціць уніз і якраз трапляе ў Юльчын фартушок.
Колькі смеху! Колькі радасці!..
А маці гукае з парога:
— То бяжыце ў хату! Прастудзіцеся!
Нібы і не чуюць. І ў хату не бягуць, а ідуць павольна і горда. Потым Юлька ўслед за бацькам сядае за стол і кажа:
— А ты чаму не сядаеш, мама?
Калі маці таксама прымошчваецца на ўслоне, бацька дастае з шуфлядкі ножык-складанчык, і, пакуль яблык разразаецца на тры часткі, Юльчыны вочы гараць шчасцем...