...Шмат гадоў мінула з таго дня. Не раз прыходзіла вясна і прыносіла ў вёску бярэмі бэзу.
Расцвітае той бэз і перад вокнамі Таклюсінай хаты. Але ўсё не адважыцца старая разам з усімі жанкамі выйсці ў святочны дзень на вуліцу, сесці на прызбу і любавацца і сонечным днём, і гэтым пахучым бэзам. Ёй і цяпер здаецца, што варта адчыніць дзверы, як пачуе страшныя, тады яшчэ сказаныя словы:
— Маці здрадніка...
І яна сядзіць ля акна, уздыхае і шэпча:
— Лепш нарадзіла б яго нежывога...