Толькі другую вясну сустракае яна ў нашым горадзе. Не забыліся яшчэ малюнкі роднага ўзлесся, кучаравыя сяброўкі. Памятае яна і маленькага пяюна-салаўя...
І ці не таму мінулай восенню паслала яна ім свае лісты-пісьмы. Хацела расказаць, што палюбіўся горад, звонкая дзятва, якой шчодра дарыла ў гарачы поўдзень сваю пакуль яшчэ небагатую прахалоду. Нават тутэйшы паштальён-вецер тады імкнуўся памагчы ёй. Набраў поўны ахапак залатых лістоў і подбегам нёс іх па вуліцы...
А сёння — яна плакала. Як дзяўчынка... Чыясьці жорсткая рука надламала галінку. І слёзы, горкія, гарачыя слёзы, падалі на прыпудраны пылам асфальт...
Я моўчкі стаяў і думаў. Думаў пра найвялікшае на свеце — пра жыццё. Пра сэрцы добрыя і чэрствыя...