Нешта не спіцца сёння. За шыбамі — ажно буяе ў садку вясна. Водар яе прасочваецца ў хату і ап’яняе. І паспрабуй, не расчыні акно!
Як бамбавозы, гудуць хрушчы. Адзін разагнаўся і звонка бразнуўся ў шыбіну.
— Быццам куля,— гаворыць маці.
Ёй таксама не спіцца. Пэўна, і яна думае пра вясну...
— Заўтра дзевятае мая...
— Дзевятае...
І зноў маўчым. Ужо за акном паснулі вішні. Задрамала, здаецца, і старая яблыня...
Я ведаю: хоць і засне яна, ды ненадоўга. І неспакойны, трывожны сон у яе. І часта скрыпіць і стогне ўначы. Гэта — калі падкрадаецца непагадзь. Бо смыляць, нясцерпна ныюць старыя, ад асколкаў, раны.
— Быць пагодзе!— раптам гаворыць маці.
Я слухаю ноч. Сапраўды, яблыня маўчала.