Той бераг возера — пакаты. Там — спрадвечнае царства вялізных зялёных люгашак. Калі зацвітае лотаць і люгашкі збіраюцца ў затоках нізаць на маладую траву жабурынне, над зямлёю стаіць такое крумканне, што ажно нервуюцца Нупрэевы буслы...
А гэты бераг — наадварот, высокі, з барамі, дубровамі і спрэс укрыты фіялетавым чабаровым дываном.
Калі чабор зацвітае, Юлька прыходзіць сюды, ірве яго, а потым маці парыць з ім гліняныя гладышкі з-пад малака.
Але часцей за ўсё бярэ Юлька чабор для таго, каб занесці на гарышча і высушыць на заварку да чаю.
Праўда, Юлька ведае, што чай з аднаго чабору — гэта яшчэ не чай. Сапраўдны лясны чай атрымаецца тады, калі да чабору дадаць пучок залацістага зверабою, столькі ж чарнічніку, ліпавага цвету, сунічніку, жменю сушанай шыпшыны ды два-тры каліўцы зубровай травы. Упрэе ўсё гэта ў чыгунку, адстаіцца, і маці разалье настой у шклянкі — здзівішся і колеру, і паху... А смак які! Вып’еш з мёдам таго пітва — куды падзенецца смага!
Стому таксама лясны чай здымае.
...Я ляжаў на чабаровым дыване, паглядаў, як ірвала Юлька тую траву, і міжволі прыгадваўся вечар, калі ўпершыню частаваўся лясным дарункам.
Сэрца поўнілася вялікай павагай да людзей, што данеслі да нашых дзён тую няхітрую завядзёнку далёкай даўніны.