Ён з’явіўся нечакана.
У нядзелю да затокі падляцела легкавушка, высадзіла цыбатага дзецюка з манаткамі і шмарганула назад, у горад. Дзяцюк патаптаўся ля берага, доўга не думаючы, дастаў палатку і разбіў свой табар.
Праз якую гадзіну там ужо курыўся дымок і верашчаў транзістар.
Надвячоркам наступнага дня зноў з’явілася легкавушка, і вышэй узвіўся дымок, а да вёскі даляталі ўжо адчайная бранкатня гітары і асіплыя спевы:
Я — цыганскі барон...
Барону падпявала некалькі мужчынскіх галасоў. І было гэта так нязвыкла для тутэйшых мясцін, што людзі пачалі ўжо выказваць нездавальненне:
— Гэты Барон паводзіць сябе дужа нахабна...
Юлька таксама зацікавілася прыезджым. Ішла аднойчы берагам затокі і заўважыла ля затухлага вогнішча добрую жменю лінёвай лускі. Ліні, разважала яна, цяпер і не думаюць брацца на вуду.
Адкуль жа гэты Барон узяў іх?
Абышла ледзь не ўвесь бераг затокі, углядаючыся ў ваду. І там, дзе затануў некалі альховы выварацень, убачыла пенапластавыя паплаўкі. «Сетка!» — здагадалася дзяўчынка.
Такое стрываць было нельга. Яны, хоць і жывуць пры вадзе, ніколі не карысталіся забароненым ловам рыбы. Лічылі гэта злачынствам. А ён? І яшчэ храпе ў сваім шатры спакойненька...
Юлька адшукала Арсена, яны раскатурхалі разамлелага пасля ўчарашняй пагулянкі Барона і сказалі:
— А ну, даставай сваю згубу!..
Барон залыпаў вачыма, але ўбачыў строгі Арсенаў твар і вымушан быў выцягнуць з вады шыкоўную капронавую трыгубіцу. У ёй білася каля дзесятка залацістых лінёў.
Арсен вызваліў з капронавага павуціння рыбу, а Барону прапанаваў пакінуць гэтыя мясціны неадкладна.
З тае пары цыганскі Барон сюды і носа не патыкае.