Вечарэла. За лагчынай, дзе расло некалькі каржакаватых дубоў, мяне аклікнуў знаёмы голас:
— От добра, што стрэліся! — радаваўся гаваркі ляснік.— Хадзем, паглядзіш, як дармаедаў глумяць.
Я спачатку не ўцяміў, што да чаго. Дайшло, калі падышлі да старога дуба і ляснік тыцнуў пальцам амаль у самую дуплянку:
— Глядзі, зноў валакуць!
Я заўважыў там цэлую працэсію. Некалькі пчолак цягнула за крылы трутня. Ён упіраўся. Але, сапхнуты з сука вёрткімі гаспадынямі, усё ж зваліўся на зямлю.
Там была іх цэлая плойма! Яны поўзалі па галінках ломкага верасу, не знаходзячы сабе месца. А ляснік не сунімаўся здзеквацца:
— Дажылі, шэльмы, што і на парукі не бяруць...
А з лагчыны цягнула першым замаразкам.