Панаваў няпісаны закон у нашым сяле: да вялікадня кроснаў у хаце каб і не было. І таму здорава даставалася нам у тыя перадсвяточныя дні. Бо сукаць цэўкі была доля падлеткаў. І дазвалялася выбягаць на сонца, толькі як вырастала ля кроснаў ладная куча каляровых «пачаткаў», а далоні гарэлі нясцерпным агнём.
...Нарэшце маці распускала з сувоя квяцістае палотнішча з бярозкамі і гарлапаністымі пеўнямі. І ўздыхалі мы з палёгкай...
Цяпер не ткуць дываноў у нашым сяле. Але, калі бываю ў матчынай хаце, не асмельваюся і ступіць на іх.
Каб не пакрыўдзіць рук чалавечых...