Пасярод Астраўка стаіць высозная, на два абхваты ліпа...
Калі яе вецце пакрывалася залацістым цветам, то з усяго наваколля сюды зляталіся пчолы і гулі ў лістоце ажно да самага вечара. Вечарам пчол змяняла вясковая дзятва. І, пакуль не набіваліся ліпавым цветам іх зрэбныя торбачкі, дрэва гаманіла на ўсе галасы.
Любілі і дзядзькі святочнымі днямі збірацца пад ліпай. Пасядуць, бывала, у цяньку, пакурваюць самасад і перабіраюць вясковыя навіны.
Але грымнула вайна, і ліпу таксама не абмінула бяда. Счарнелая ад агню, яна каторы год стаяла пасярод апусцелай вуліцы і здавалася нежывой. І ні пчалінага гоману, ні дзіцячых галасоў не чуваць было ў яе парадзелай лістоце.
Зноў ліпа зацвіла недзе на трэці год пасля вайны. Але зацвіла неяк нерашуча, нібы раздумваючы: а ці варта выстаўляць сваю радасць напаказ?..
Цяпер штогод ліпа цвіце буйным, шчодрым цветам. Зноў з усяго наваколля злятаюцца сюды пчолы. Зноў пад вечар у ліпавым голлі гамоніць дзятва. А выхаднымі днямі збіраюцца сюды пакурыць і дзядзькі. Бо як жа іначай? Ліпа ж цвіце!..