Кажуць, калі клён спачатку скіне верхнія лісты,— зіма не за гарамі. Яна недзе тут, блізка. Толькі выйдзеш на гасцінец і сустрэнеш яе, ружавашчокую — у белым кажушку — маладуху.
Але на гэты раз клён падвёў мяне. Пасля першага прымаразку ён толькі ніжніх галінак скінуў на зямлю сваю пазалочаную лістоту. Верхняя засталася паціху звінець на ветры. Падумалася: «Да зімы далёка».
Ды яна з’явілася нечакана. Раніцой убачыў праз акно, як услала яна белым дываном гасцінец і крочыла па ім, бадзёрая, у вёску. Я не меў ужо часу выбегчы на падворак...
Мне стала — не, не крыўдна, а самотна.
І клён стаяў пад акном пануры, прысаромлены, разгублены. Нібы адчуваў сваю віну перада мною.