Яна стаяла ля берага — лёгкая, чыстая, светлая.
А ў мяне расла і расла рэўнасць. Да возера, якому дазваляла яна цалаваць свае ногі, і нават да вечара, які зрываў з неба зялёныя зоры і шчодра ссыпаў ёй на дрыготкі прыбой...
Раптам захацелася сабраць тыя зоры, нанізаць у каралі і павязаць ёй — на зайздрасць усім. Толькі памкнуўся — упала на пругкія хвалі, засмяялася і знікла з вачэй. І не стала больш ні салаўя, ні зор, ні маёй мары.
А мне і цяпер верыцца: яна прыплыве яшчэ да майго берага...