У той дзень падкралася чамусьці да сэрца няпрошаная туга. Хадзіў па казачным асеннім Астравецкім лесе, а думалася: хто ведае, колькі каму адмерана ў жыцці... Можа, і твая восень не за гарамі. Возьме ды выйдзе раптам на дарогу, таропка абаўе тваю шыю рукамі, а вочы абсыпле халоднымі пацалункамі... Хто ведае... Можа, і дзяцел не адстукае табе ніводнага лішняга дня... А як хацелася б!..
...Бо шмат чаго яшчэ не зроблена на зямлі.