Яна заўсёды сустракае мяне ля веснічак:
— А сёння чым павязуць сонейка?
— Пэўна, зноў самазвалам,— адказваю і абяцаю: — Вось адпачну крыху і пойдзем, паглядзім...
...І вось мы крочым у сквер. У маёй далоні ляжыць яе маленькае, цёплае і трапяткое ручаня, і нам абаім надзвычай добра... Знаёмая лавачка. Садзімся і ўглядаемся туды, дзе ў прасвеце паміж прысад белым бокам паблісквае гарбаты мост.
Зачараваная, глядзіць Ганька, як паволі апускаецца долу стомленае за дзень сонца, як у чаканні машыны прымошчваецца яно на парэнчы таго гарбатага моста...
А праз мост няспынна шыбуюць вёрткія «Запарожцы», паспешлівыя «Масквічы», самавітыя «Волгі», паважныя аўтобусы. Нарэшце, цяжка дыхаючы, на мост падымаецца працаўнік-самазвал. У гэтую хвіліну бачыць Ганька: сонца спускаецца з парэнчаў проста ў кузаў машыны.
— Павёз! — гаворыць суседка і ўсміхаецца.
А потым, калі машына згубіцца за паваротам, ідзём дадому. У маёй далоні зноў ляжыць цёплае Ганьчына ручаня. Ля веснічак дзяўчынка хоча яшчэ раз пераканацца ў сваім меркаванні і пытае:
— Самазвал харошы? Праўда? Ён заўтра прывязе сонейка? Праўда?..
— Як жа без сонца? — сур’ёзна адказваю суседцы.— Прывязе. Абавязкова прывязе, Ганька!..