Прыбой адступіў, а рыбінка засталася на беразе. Збянтэжаная такой несправядлівасцю, глытала даўкае паветра, а потым страпянулася і асыпала на пясок серабрыстую луску. Відно было: у яе спалоханых вачах вось-вось дагарыць летні дзень.
Раптам Юлька ўкленчыла на пясок, працягнула да яе рукі і асцярожна, каб не садраць лускі, панесла да вады.
Калі рыбінка згубілася ў азёрным блакіце, Юлька ўсміхнулася — шчыра і добразычліва.