Яны сядзяць недалёка ад хаты, на выгане, і ў чаканні бацькі-трактарыста ляніва перасыпаюць бляшанкай пясок. Раптам Мікітка ні з таго ні з сяго крычыць:
— Колька! А я нешта знайшоў!..
— Што ты знайшоў? — пытае Міколка.
Мікітка на поўным сур’ёзе паказвае брату мурзатую «дулю» і «падмазвае» пяткі.
Міколка старэйшы на год і таму спрытнейшы. Ён насцігае брата, і пачынаецца тузаніна. Падбягаюць меншыя, і над выганам уздымаецца вэрхал. Тады з гародчыка выходзіць Аўдоцця:
— Супакойцеся! А то я вам...
Але дзе там! Ніякай увагі... І тады Аўдоцця падымае з зямлі дубец.
— А ну, пайшлі ў хату, жэўжыкі! — крычыць яна, як і раней, незлабліва, але больш грозна.— Узялі ў звычку біціся...
І яна, як гусянят, лазовым дубцом гоніць іх з выгану на падворак.
Нарэшце прыязджае бацька, ставіць пад павеццю матацыкл і, зразумеўшы, што адбылося, гаворыць:
— Трэ было паскам. І добранька...
...А сам ніколі не здыме паска на сваіх жэўжыкаў.