Нупрэй ішоў торнай лясной сцяжынкай, час ад часу пасабляючы сабе ядлоўцавым кійком. Хада была лёгкая, спружыністая. Нібы што прыспешвала чалавека. І ён толькі зрэдку кідаў позірк то направа, то налева — як гаспадар, якому ўсё тут знаёма да драбніц. Нарэшце Нупрэй заўважыў мяне і неяк знячэўку спыніўся.
— Іду ажно ад Жукава поля,— нібы апраўдваўся ён.— І ўсё думаю: каб не размінуцца, каб застаць тую дзеўчыну...
— Юльку? — пацікавіўся я.
— Яе! — ажывіўся Нупрэй.— Хачу паказаць нешта...
Ён палез у кішэню пінжака, нейкі час поркаўся там і нарэшце выцягнуў... птушку. Была яна мо крыху большая за ластаўку, з такімі ж доўгімі і вострымі крыламі, але не вельмі чорная. Кароткімі, учэпістымі пальцамі ног яна абхапіла Нупрэеў мезенец і захісталася на ім.
— Во дурніца! — не вытрымаў стары.— І глянуць на чалавека не хочаш! Ці сорамна за маці?..
— Няўжо зязюля? — аж не паверыў я.
— Яна самая! — ажыўлена адказаў Нупрэй.— Прысеў гэта я адпачыць, як чую: недзе над галавою піскляняты пішчаць. Глядзь туды — гняздзечка вісіць. І, чую, непарадак у ім. Барукаюцца нібы... А потым гэная і ўпала на дол. Не разлічыла, ці што?..
Я ведаў, што ў такіх выпадках звычайна перамагае зязюля-падсусед, але сказаў:
— А можа, выгналі? У знак пратэсту...
Нупрэй не адказаў. Пракураным пазногцем стараўся прыўзняць птушынае вейка, але гэта яму не ўдавалася. Тым часам зязюльчына дачка перабралася з далоні на рукаў і пырснула там — пасадзіла белую плямку. Нібы сама здзівілася і расплюшчыла павекі. З-пад іх глянулі на нас шэрыя ягадзінкі вачэй.
— А прыгожыя вачаняткі маеш! — усміхнуўся Нупрэй.
Я сказаў:
— Яе ж Мікіта зжэрці можа...
Нупрэй зірнуў на мяне:
— А праўду, чалавеча, кажаш... Не падумаў я пра гэта...
Мы адышліся далей ад сцежкі і пасадзілі птушку на сасонку. Вольнаму — воля!
А я падумаў, што зязюльчыну дачку адпусціла б і Юлька...