Надвячорак выдаўся на дзіва спакойны. Яшчэ зусім нядаўна бушаваў вецер, намагаўся прыгнуць да зямлі дрэўцы. Потым нечакана суцішыўся, нібы стаў прыслухоўвацца, як з хмары асыпаюцца на зямлю кроплі дажджу. Не сваволіў ён і потым, калі хмара сплыла за возера і на небе зноў паказалася яркае сонца. Радая такому Юлька ўхапіла вуду і пабегла на возера.
Толькі яна дарэмна спяшалася. Нават акунькі не жадалі чапляцца.
«А мо пайсці ў ляшчыннік? Мо зірнуць, колькі арэхаў маланка спаліла?»
Толькі падумала так, і адчула, што нехта тузае за вудзільна. Зірнула — і ледзь не войкнула. Кончык вудзільна сагнуўся, а капронавая лёска ажно свістала, разразаючы ваду.
Юлька пачала цягнуць. Яна — к сабе, а рыбіна — к сабе. Нарэшце нехта доўгі, вялізны і дужа неспакойны мільгануў у паветры і бразнуўся вобзем. Падбегла Юлька да таго месца, дзе ўпала рыбіна, як раптам ажно збялела ад нечаканасці: «рыбіна» вужакай паўзла да вады...
— Змяя! — ускрыкнула Юлька і кінулася прэч.
Але хутка апамяталася, вярнулася назад, ухапіла вуду і пабегла, адчуваючы, як ззаду, на прывязі, матляецца нешта цяжкое. На падворку кінула вуду, убегла ў хату і закрычала:
— Там, ля ганка, змяя круціцца!..
Маці выскачыла на парог, зірнула — і ўсё зразумела. Падышла, згрэбла пярэстую ад пяску «змяю», укінула ў прыпол фартуха, а дачцэ спакойна сказала:
— Дурненькая, гэта ж не змяя, а вэнгар...
Вугор.
...Юлька ўспамінае той незвычайны выпадак і смяецца:
— А праўда, дурная тады была. Ведала, што ў азярові водзіцца такая рыба, а напалохалася...
А маці з сумам гаворыць:
— Згінуў цяпер вэнгар. Бо каналы перасыхаюць... І яшчэ заставак розных панараблялі — не дапяць яму сюды. А некалі ў жакі во як залазіў!..
— А як наконт арэхаў? — пытаюся.
— Ого! — зноў ажыўляецца яна.— Бывала, усю зіму лускалі. А цяпер...
Юльчына маці хвіліну-другую маўчыць, а потым, у роздуме, нібы няўпэўнена, кажа:
— Цавілізацыя...
Хачу запярэчыць: маўляў, і балоты асушваць трэба, і лясы ў парадак прыводзіць, але яна перабівае:
— Маглі б і не чапаць ляшчыны...