Юлька прыбегла са школы, кінула на ўслон брызентавы партфелік і сказала:
— Дзед Нупрэй занядужаў. Ляжыць на лаве і не варушыцца...
А потым наблізілася да мяне і прашаптала:
— Пакляніся, што нікому не скажаш...
Я не разумеў, у чым справа, але ўжо здагадваўся, што Юлька зноў прыдумала нешта, і таму сказаў таксама шэптам:
— Клянуся...
Тады Юлька прамовіла:
— Ідзі да пачакалаўкі. Хутка і я прыбягу...
Вымушаны быў паслухацца. Ля аўтобуснага прыпынку сеў на лавачку і пачаў чакаць.
Праз хвілін дзесяць з-за павароткі, зусім нечакана, вынырнула спачатку Альма, а за ёю і Юлька. Юлька сказала:
— Траім весялей будзе!..
Што задумала Юлька? Куды яна выбралася? І навошта ўзяла з сабой Альму? Задаваў я сабе гэтыя пытанні, але адказу не знаходзіў.
Неўзабаве Юлька павяла мяне ў лес. Калі спусціліся ў яр, дзе стаялі рэдкія венікі ядлоўцу, Альма спынілася першая і, азіраючыся на Юльку, замахала хвастом.
Толькі цяпер заўважыў я на дне яра празрыстую стужачку. Яна выбягала з-пад вялікага, парослага мохам каменя і ўцякала некуды ў кустоўе. Юлька тым часам дастала з-за пазухі бутэлечку, легла на камень і падставіла пад струменьчык сваю пасудзіну. Калі бутэлька напоўнілася, нацадзіла яшчэ — ажно цэлыя прыгаршчы — вады і загадала:
— Паспытай!
Вада была сцюдзёная і аддавала нечым непаўторным...
— Нупрэй пап’е — адразу ачуняе! — раптам сказала Юлька і паднялася з каменя...
Праз дзён чатыры ці пяць, надвячоркам, адчыніліся дзверы хаты, і на парозе ўбачылі мы Нупрэя. На твары яго былі яшчэ сляды нядаўняй хваробы, але трымаўся дзед бадзёра, нават зухавата. Падаў усім па чарзе руку, сеў на ўслон і сказаў:
— А ведаеце, што пасобіла мне адбрыкнуцца ад тае хваробы? Жывая вада! Адзін чалавек прынёс мне тае вады і наказаў, каб тройчы на дзень па тры глыткі піў. Дык я тыя таблеткі толькі жывой вадой і запіваў...
Нупрэй па-змоўніцку паглядзеў на Юльку.
А Юлька нібы і не чула Нупрэевых слоў. Сядзела на ўслончыку і рабіла выгляд, нібы яе гэта зусім і не датычыць...