Тапіўся я...
І вось бяда:
Куды ні глянь —
усё вада.
Ну, хоць бы кусцік,
хоць аер...
Няўжо апошні ўдых цяпер?
І вось — о цуд! —
адкуль саломінка? —
плыве, як мара, да мяне...
Ну, як паслаў мне лёс яе,
з якой прытоенай завоінкі?..
...Прачнуўся я.
Твой сон салодзіцца
ў лятунках светласці, дабра.
Любіць вось так,
як за саломінку
хапаешся ў апошні раз!