За галінку
можа памяць зачапіцца,
за былінку ля двара...
Дай жа мне вады напіцца
з поўнага вядра.
Дваццаць год
глядзішся ў неба
чыстым вокам.
Дзе наш гаспадар?
Зазірну ў твой зруб —
глыбока:
зоркамі высвечвае вада.
Раніцою
ці парой вячэрняю
паплывуць кругі:
апушчу вядро —
і зор зачэрпаю
аж па берагі...