Памяці А. П. Музычука
Міхаіл...
Васіль...
Арцём...—
пахавальныя прыйшлі у дом.
Слёзы, быццам боб,—
з матуліных вачэй...
Заставаўся ў маці
Аляксей...
«Дзе ты, дзе,
малодшы мой сынок?
Вецер, кулі аднясі убок,
ад агню накрый густым дажджом,
снежным заслані тугім крылом...»
Чарадзейны матчын быў заклён,
бо з-пад Курска да Берліна
дойдзе ён.
І прапахне дымам некалькіх франтоў,
і адпомсціць ворагу за сваіх братоў.
Пранясе ў сэрцы словы праз вайну ўсю:
«Я люблю вас, мама,
і да вас вярнуся...»
Расцвіце салютамі
пераможны май...
Вось баец і дома...
— Родная, страчай!..
Да цябе, матуля, я даўно іду...
Веснічкамі рыпнуў —
сэрца не стрымаць...
Толькі ў хаце ціха,
быццам на бяду...
Падышла суседка, пераводзіць дух:
— Там... яна... у лесе...
у бла-ка-ду...
Узышоў на матчын ганак,
сеў
і глядзіць на сонца Аляксей...