Скрыпіць, як сук пад ветрам,
птах у лазняку,
У сховах драч дзярэ тут дранку.
Наканавана ж на вяку —
дзяры і ўвечары і ўранку.
А неба песціць жаўрукоў
паэзіяй —
не прозай...
А тут — дра-дра! —
ды скок наперад крок —
ну, вось і ўсё...
І ўвесь твой козыр.
Такі ўжо лёс?
Нясі, як крыж?
А можа, драч крычыць між траў,
каб той, хто ў небе,
песню крыл,
як шчасце,
адчуваў?..