Па дарозе з Гарадзеі ў Няс-
віж на абочыне растуць, пера-
плёўшыся, дуб і сасна як помнік
прыроды, як сімвал кахання.
Брукаваная дарога...
Дзве душы —
а каханне адно.
І не трэба жыцця ім другога:
ім не страшны завея і дождж...
Мы і дрэвы —
адвечнага роду,
адзін корань зямны нас спавіў.
Веру ў вечнасць тваю,
прырода,
і ў тваё прыцягненне любві!