У гэтым доме сярод бору
таемнасць ціхая жыла.
Над соснамі гулялі зоры
і асвятлялі кут жытла.
Заходзілі, стаяк распальвалі —
зляталі іскры на далонь.
А дом маю трывожыў памяць —
яна зырчэла, як агонь.
Між дрэў, зямлі, святла і неба
высока лёсу тут было...
Ды надламалася крыло,
і зоры дзесь за лес аднесла...
Зноў вечарэе,
зноў світае —
як калаўрот,
за годам год...
Мне чалавека аднаго
у гэтым доме не хапае...
Каму я мог душу даверыць,
як зорцы той,
што аднясло...
Рыпяць журботна, сумна дзверы,
як жураўлінае вясло...