Вечаровая вёска...
Вусціш...
Сон над крынічкай...
Зор у небе — няма.
Беласнежнаю просцінай
адгарэўшыя знічкі
накрывае зіма.
Я маўкліва стаю
на тваім раздарожжы:
хаты ўсе —
як звязаныя хатулі.
На пагост вокны-вочы
глядзяць насцярожана,
хоць душою вазьмі
затулі.
Будзе бегчы жыццё,
спаконвечнае,
звычнае,
каля вёсак, сяліб
па шашы.
Над табой ліхтары
на слупах электрычных,
быццам свечкі,
гараць у цішы...
Снег ідзе...
Зноў зіма
ахінае прасторы...
Зор у небе — няма.
Спадзяешся на зоры...