Гэта ўсё яшчэ мярэжы.
Клыпаўшчына, Койданава, Станькава.
Гэта проста, проста станцыі.
Бег імклівы... Сінь нябёс...
І вось —
Не-га-рэ-ла-е...
Як знак,
што я тут
зямляк, сваяк...
Я суседу не скажу,—
а яму і не дазнацца,
што праехалі мяжу,
хоць і ў думках,
і ў трыццатых...
Час той горкі...
«Тут быў Горкі...» —
дошку ўбачу на сцяне —
як імгненне прамільгне...
Нагадае Коласава
(шпарце, колы,
колы, шпарце!)
верш славуты Маякоўскага
аб савецкім пашпарце.
Гэта тут, нібыта брытву,
з рук паэта пашпарт браў
той чыноўнік ганарысты,
не таможнік — а удаў.
Лес...
Крынічка...
Ззяе сонца...
Электрычка —
стоп!
Мы — ў Стоўбцах...