Палі жытнёвыя, рамонкі...
Дубровы, ландышы ў расе...
Зямлі адвечную гамонку
насустрач вецер мне нясе.
Душа ў бацькоўскім гойным краі
спрабуе крылы буслянём.
Я за падманным гнаўся раем,
нібыта выгнаны анёл.
Чакаў з’яўлення сіняй птушкі,
але кугала мне сава.
Валошку ў жыце вецер гушкаў,
ажно хмялела галава.
Валошка? Не, не папракніце:
Яе забыць — забыць і край.
Я зразумеў: у спелым жыце —
мая любоў і мой там рай.
Там каласы на мове роднай
шапочуць ціха: «Бе-ла-русь,
ты не была ніколі моднай,
затое ў кветках, як абрус».
Зямля мая — каласавіна...
Ты — мой выток, і вусце — ты.
Не вер чужынцу, вер ты сыну —
ён твой заступнік праваты.